Bekledim, bekledim... Beklemekten bir ağaç oldum ve üzerime kuşlar kondu derken, bekleyişte anlamsızlaşıp anlam kendisi için bir kız vurdu.
Ve ben anladım; bekleye bekleye yazma cesareti gelmeyecekti. Cesaret çoraplarımı giydim ve kustum efenim, fütursuzca kustum.
Sonra kustuklarımdan anlam çıkardım. Kafiyelerle cebelleştim, kelimelere oyunlar yaptım ve hayatta kalmayı başardım. Ve kendime özgüven geldi dostlar.
Şimdi ise kendimden emin oturduğum yerden salıveriyorum kuşları, gezip dolaşıp ve sonra bana birşeyler fısıldamasını bekliyorum.
Kıpırdamayın yazıyorum...
26.08.2015
-ÇakmaEcevit