Bekledim, bekledim... Beklemekten bir ağaç oldum ve üzerime kuşlar kondu derken, bekleyişte anlamsızlaşıp anlam kendisi için bir kız vurdu.
Ve ben anladım; bekleye bekleye yazma cesareti gelmeyecekti. Cesaret çoraplarımı giydim ve kustum efenim, fütursuzca kustum.
Sonra kustuklarımdan anlam çıkardım. Kafiyelerle cebelleştim, kelimelere oyunlar yaptım ve hayatta kalmayı başardım. Ve kendime özgüven geldi dostlar.
Şimdi ise kendimden emin oturduğum yerden salıveriyorum kuşları, gezip dolaşıp ve sonra bana birşeyler fısıldamasını bekliyorum.
Kıpırdamayın yazıyorum...
26.08.2015
-ÇakmaEcevit
Heyy şiirlerim seni anlatıyor olabilir. Ruhundaki yaralarımızı , yaşantımızı, acılarmızı, mutluluklarımızı veya aşkımızı şiirlerle birleştirsek ne olur? Siirleri kendimizle bir yapsak ne olur? Mısralarımı okuyak öğrenebilirsin bu sorunun cevabını.
Oku, seversen oyla sevmessen yorumlarda eleştir bu kadar kolay.
kendime ait olan siirleri yaziyorum. ( istediginiz gibi kullanip paylasabilirsiniz.)(kullanirken de haber ederseniz mutlu olurum💚)
HEY OKUYORSUN AMA BİR BEGENİ VE YORUMU FAZLA GORUYORSUN.