"Her kötü uykudan seni uyandıracağım..."
-Unutur musun peki? Unutabilir misin gerçekten?
+Babaannem ben daha çok küçükken vefat etmiş. Yüzünü hayal meyal hatırlıyorum, şöyle arada fotoğraflardan bakıyorumda insan tuhaf oluyor. Bana çok emek vermiş. O büyütmüş beni. Seni bu kadar çok seven bir insana, bir kere bile sarılamamak çok tuhaf bir duygu.
-Yani?
+Yani, işte unutamıyor insan. Yaşadığı, yaşattığı anılar unutturmuyor insana hiçbir şeyi.
"Şimdi nerde bir rüzgar esse...
Sus diyorum, sus.
Onun yokluğuyla üşütme..."
"Bir bilsen ne kadar zamandır şunun hayalini kurduğumu." Şakağıma doğru bir öpücük daha kondurdu. "Seni doyasıya öpüp koklamayı." Ardından yanağıma indi öpücükleri. "Geldin ve beni dünyanın en mutlu adamı yaptın." Dudağımdan da öpüp alınlarımızı birbirine yasladı. "Seni çok seviyorum. Seni senden çok seviyorum."
Bu kez ben dudaklarına ufak bir öpücük bırakıp ayrıldım. "Seni çok seviyorum. En az beni sevdiğin kadar seviyorum seni." Kollarımı boynuna dolayıp yüzümü boynuna gömdüm. Kokusunu içime çektim.
Çok özlemiştim.