Can Kırıkları

Tekrar uzaklara daldı gözlerim. Ağzımdan bir inleme daha kaçtı yutkundum bir kere daha, son bir kere daha... Olayların karmaşıklığıyla boğuşuyorum. Sonra daha da küçülüyorum kaybolmak istercesine

"Bunu yapmak zorundaydım."

duyduğum ses beni düşüncelerimden çekip aldı. Cümleleriyle beni tekrar yerle bir etti. sesinde biraz hüzün birazsa pişmanlık hissettim. Çeneme bir kaç damla daha düştü. Yanımda oturmaya devam ederken eli yanağımda gezindi. Burnunu saçlarıma daldırdım kokumu içine çekti.

"Seni hak etmiyorum."

Hah tam üstüne bastın demek istesem de demedim. kesik kesik gelen sesi acı çektiğini belli ediyordu. Sinirle gözlerimi silip sağ elimi kaldırıp kabinin üstüne işaret parmağımı bastırdım.

"Hemen evimden git! Seni artık istemiyorum."

Başta gür çıkan sesim sonlara doğru kısılıp fısıltıya dönüştü. Gözümden yaşlar hücumla akmaya devam etti.

"Ne olur git." Nefesim kesildi. "Beni böyle bir ikileme sürüklemeye hakkın yok..."

Parmağımı son kez kalbine bastırıp yavaşça indirdim. Kolları bedenimi sardı sıkıca. Kokumu derin derin içine çekti.

"Ağlamana dayanamıyorum."

Ağlamaya devam ettim. Eğilip gözyaşlarımı tekrar sildim. başımı kaldırdığımda gözlerinin içine bakarak fısıldadım.

"Git." O kadar sessizdi ki belki de duymamıştı.

"Bana böyle bakmana dayanamıyorum..."

Bende bu davranışlarına, umursamazlığına, bana böyle dokunmana dayanamıyordum. Durup derin bir nefes aldı ardından dudaklarıma yaklaşıp küçük bir öpücük bıraktı. İrkildim sadece irkildim.

"Bu durum çok boktan." dedi.

"Benden böylesine korkman çok ..."
Tepkisizce suratına baktım.

"Git." sesim bu sefer biraz daha kuvvetliydi. Uzun bir süre gözlerimin içine baktı. Anlıma bir öpücük kondurdu sonra bir kapı sesi duydum...