DÜŞÜŞ

Acı,durdukça mı geçerdi yoksa üzerine yenilerini koyarak mı? Acıdan zevk alır mıydı insan? Gece olduğunda herşey daha da ağır olurdu, vicdan baş gösterirdi. Boğazda hıçkırık,gözde yaş. Yalnızlık...

Yalnızlık sonsuzluktu. Yalnızlık karanlıktı. Ne başı ne de sonu belli olmayan, ufacık bir zerre bile ışığı olmayan,kasvetli ve karanlığa boğulmuş bir tüneldi ve ben bu tünelde yolumu, çıkışı bulmaya çalışıyor, her seferinde küf tutmuş topraktan duvarlarla karşılaşıyordum.

Gün geçtikçe ruhumun parçalandığını,öldüğünü hissetmek, acı vericiydi. Sahi, neydi ölüm? İnsanın değişik yollarla nefes almayı bırakması mı? Ya yaşamak? Yaşamak,sadece nefes almak mı? Kaybolduğumu hissediyordum. Bu ürkütücü tünelden kurtulmamın tek yolu, ruhumun bedenimden ayrılması, serbest kalmasıydı. Tek yol ölümdü...