Ben, Emma. Hislerimin önüne en sağlam tuğlaları yerleştirip duvar ördüm. Kendi karanlığımda boğulmayı tercih ettim. Hissiz değilim. Çok sevdim.
Lakin önce annem, daha sonra babam, arkadaşlarım, tüm çevrem... Hayatımdaki herkes giderken kendimi nasıl tutabilirdim?
Ben, Emma. Kendime hem anne, hem baba olmaya çalışırken benliğimi kaybettim. Bir çocuk 9 yaşında büyür mü? Büyüdüm.
Ben, Emma. Bir erkeğe herşeyimi açtım. İlk kez güvendim.
Güvenmemeliydim. Lakin ders çıkartmadım, yine olsa yine güvenirdim.
Ben, Emma. Gecenin karanlığında, parlak bir yıldıza kandım.
Şimdi gidiyorum, o yıldız ile hemde...
Ama nefes vermeye, sonsuza...
××××××××××××××××××××××××××××××××××
Dünyaya ilk gözlerimi açtığımda, 'ne istersin?' Diye sorsalar
'Hissetmemek' derdim.