KADER...
Çevremdeki insanların unuttuğu yada unutmaya yüz tuttuğu kavram. Ben unutamıyorum hayatim unutmama izin vermiyor....hatırlamama da izin vermiyor. Araftayım hayatım hep ortada iyi değil ama kötü de denilemez.
AŞK....
Kalp ve ruhun bir olduğu ince çizgi.Aranan,arzulanan,istenilen,kaybedilen,acıtan,duygu. Kapılarım hep kapalıydı aşka alacağım darbelerden çok korktuğum için vereceği mutluluğu hesaba katamadım.O kadar çok inandım ki götürdüklerinin getirdiklerinden fazla olduğuna güvenemedim ona.
UMUT....
Görmesende hiç bir zaman ulaşamayacağını düşünsende hep vardır hayal etmek gibi, aşık olmak gibi etrafımazdaki insanlar ne kadar umudumuzu parçalayıp yok etmeye çalışsada yada yok ettiklerini sansalarda umut hep vardır. Ve bizimledir
"Bir daha yüksek sesle konuşma yok tamam mı?" Sesinde yumuşak bir tını vardı. Normalde ona göre olmayan bir sesti. Yutkunmamak için zor tutum kendimi.
"Niye ki?" Demeden edemedim. Merak ediyordum benim ondaki yerim neresiydi?
"Sesinin kısılmasını istemiyorum Akça." Şuan başka bir durumda olsak anında 'yaa' diye demeden edemezdim ama şuan gülümsemedim. Kızgındım ya ben ona.
"Niye?" Dedim tekrardan. Sinirlenmesini bekledim ama sakince soruma cevap verdi.
"Senin sesini duymam gerekiyor."
"Niye?" Sabır diler gibi başını iki yana salladı. Yüzünü yüzüme yaklaştırıp gamzelerini göstererek gülümsedi.
"Sesin bana huzur veriyor."