Bir Mazoşistin Hayatı

O zamanlar çocuktum. İçime Kapanık Biriydim.. Bir insanı sevdiğimi düşünüyodum. Güzel bi başlangıçtı sanki. Herşeye , hayata… Sevdiğim dedim ona. Zaman geçti yalanlar dolanlar ancak sevgi denen sey içimde hiç bitmedi. Bekledim sıkılmaksızın beni seveceği günü. Bir gün karşıma geçip dedi ki ” rahat bırak beni sevmiyorum” öyle dedikçe daha bi sevdim ama uzaklastım.Eriyodum geçen zamanla. Bir gün oldu yine “seni seviyorum” dedi. Yine sevdim. Zor olanı sever insan.Seviyodum çünkü bana değer vermeye baslayınca sadece benim olcağını biliyodum.Ama sözlerini bıraktığın gibi değilim diyerek tamamladı. Ben elini tutmaya kıyamazken…Zamanla alıştım ama zaman delirtmeye başlamıştı beni. Günden Daha da kötüye gidiyodum.. Psikolojim mahvolmuş durumdaydı.. Herkesi uzaklaştırmıştım kendimden,Beni seven insanlar yok olmuştu bi anda.. artık yalnızdım..Tek başımaydım bu hayatta.. Kendime Zarar Vermekten Zevk Almaya Başlamıştım.. Ne Oluyordu Bana ? Dudağımı Kendim Delmiştim piercing takmak için.. Bileklerimi Kesmeye Başlamıştım.. Sonrasında Bacaklarım Kollarım.. Kan Görmeye Bayılır Olmuştum Resmen.. Duvarlara Bakıp Konuşuyordum Orda Birileri Beni Dinliyordu Sanki.. Psikolojim Alt Üst Durumdaydı, Dışarı Çıkamaz Olmuştum.. İnsanlar öyle bakıyorlardı ki kendimden utanmaya başlamıştım.. Psikologlar fayda vermiyordu artık.. İlaçiar..İlaçlar... Bıkmıştım Artık içim dışım ilaç olmuştu Bünyem almıyordu artık.. Her gece dua ediyordum "yaşım çok küçük Allahım kurtar beni" diye yalvarıyordum resmen ağlıyordum .. 1-2 ay geçti aradan ben düzelmeye başladım sonra zarar verdiğim yerlerimi ameliyatla bi şekilde kapattırdım insanlarla aram düzeldi.. İnsanlar bana öyle bakmıyordu artık..