Doğuyor Güneş İsde Bi Şekilde İnsanın Hayatına

1997 isviçre'den türkiye'ye dönüş. dil bilmem, din bilmem, yol bilmem, iz bilmem. çok zor alıştım. çok zor türkçe öğrendim. her gecem ağlayarak geçti 2 sene boyunca. "farklı" olduğum için hiç arkadaş edinemedim. bir tane arkadaşım oldu, adı pelin'di.

-17 ağustos 1999 depreminde tek arkadaşımı. pelin'i kaybettim. çok zor atlattım ama bir şekilde atlattım. "pelin ölmeseydi zaten robert kolejini burslu kazanmıştı oraya gidecekti" diye avuttum çocuk aklımı. hala gereğinden fazla içtiğimde iç çeke çeke pelin için ağlarım. o yüzden gereğinden fazla alkol almamaya dikkat ederim.

-18 yaşımda annemin "babanı boşayacağım, öleceğim, seni okuldan alacağım" tehditleri ile o yaşta kendimden bir kaç yaş büyük biriyle evlendim. 3 yılın sonunda boşanmaya karar verdik ama en büyük derdimiz bu kararımızı ailelerimize tebliğ etmek oldu. korktuk. korkmakta haklıydık.

-annemin gazabı ve öfkesi dinmedi "benim senin gibi bir kızım yok, defol" dedi beni kapının önüne koydu. iyi derecede yabancı dilim vardı