Bazen yaşadığım hayata bir bakıyorum.Acıklı romanlara konu olurdum ama ağlayasım yok.Kırılıyorum ve sarsılıyorum.Böyle zamanlar da yanım da sadece Demi oluyor.Demi ve sesi... Üzerimde ki sinir dalgalarını yok edebiliyor.Gülüşü bulunduğum yeri cennete döndürüyor.Sanki kimsenin bilmediği bir alan da saklanıyorum.O benim meleğim.Meleğimi canlı görmeye ihtiyacım var.Ona sarılmaya... İşte hayatımın en güzel noktası burası oluyor.Bu kararı verdiğim an.İlk önce deli olduğumu düşünüyorum.Ama şansım var,imkanım var...Sadece biraz aksiyonu göze almalıyım.Ve işte karşısında dururken(şaşkınlıktan kocaman açılmış kahverengi mücevherleri andıran gözlerini görünce)ağzımdan dökülüveriyor "DON'T PANİCK I'M LOVATİC!!!"All Rights Reserved