Ζωγράφιζε τόσο παθιασμένα και τόσο έντονα. Ήταν τόσο πολύ συγκεντρωμένος που τα μαλλιά του έσταζαν στο μέτωπό του και η μπλούζα του είχε πιεί τον ιδρώτα του. Γκρίζο σκίτσο, χωρίς χρώματα μα ταυτόχρονα τόσο όμορφο και μοναδικό. Σαν εκείνον.
Είναι τόσο ενδιαφέρουσα. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ καμία σαν εκείνη. Είναι γεμάτη αυτοπεποίθηση έξυπνη και παθιασμένη με ότι κάνει. Θεέ μου είναι τόσο ξεροκέφαλη όσο εγώ. Είναι ετοιμόλογη και μοναδική. Παρόλα αυτά η θλίψη φαίνεται στα μάτια της, ή τουλάχιστον εγώ κατάφερα να την δω. Γιατί είναι τόσο μελαγχολική μερικές στιγμές;
Γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν, συγκρούστηκαν, πληγώθηκαν. Μα άξιζε. Άξιζε κάθε δάκρυ της γιατί με ένα του χαμόγελο μπορεί να διώξει τον πόνο της μακριά. Άξιζε κάθε χτύπημα της γροθιάς του στον τοίχο γιατί με ένα της φιλί έβρισκε τις ισορροπίες του.
Η συνέχεια των Αλεκατρίδων, που αφορά την Ροδάνθη Δρακάκη, το κορίτσι που το μυαλό του δείχνει να ταξιδεύει σε άλλους κόσμους λες και είναι πραγματικό μέλος ενός φανταστικού κόσμου χωρίς να ανήκει στην πραγματικότητα.
Χωμένη στα βιβλία της τι μυστικά κρύβει, τι προσπαθεί να αποφύγει και ποια είναι πραγματικά η λιγομίλητη Ροδάνθη;