Prologue
When you know the truth, it will set you free. Pero minsan, sobrang risky pa rin talaga. We hardly struggle so much to be accepted and have that sense of what they called "belongingness" even to the point of being unreal to ourselves.
Sinulat kong kwento na kasi alam kong di man kayo direktang maka-relate sa takbo ng istorya, you came in such point in your life na gusto nyong magkaroon ng matatawag nyong grupo or peer group. Yung pwede nyong kwentuhan about sa mga kaganapan sa inyo outside school,work and home. Yung makaka-identify sa gusto mong damit or #OOTD, yung may fear of missing out din o #FOMO. Yung di man aminin eh miyembro rin ng #GGSS o kung tawagin ay mga "gandang-ganda or gwapong-gwapo sa sarili.
Well, di naman masama na mag-long ka ng attention or magdesire na mapabilang sa isang grupo coz that's how God designed us: to be part of something bigger than us, to love and be loved, to appreciate and be appreciated.
Advance thanks po sa mga magbabasa ng story na to. Feel free to leave comments or any suggestions. Anyways, I'm new to writing din po kaya aminado kong need ko ng feedbacks nyo. I hope you'll get something out of this na worth sharing. Haha.. Enjoy reading.
TOTGA (Candy Stories #4) (Published under Bliss Books)
54 parts Complete
54 parts
Complete
Engineering students Pfifer and Ivan know that what they have is something special. Without a proper label between them plus an ugly twist of fate, can they manage to be together in the end--or will they remain as each other's TOTGA and nothing more?
***
May feelings na laging nandiyan, nakaabang kung kailan magpapapansin. Nakaabang kung kailan ako titisurin sa mga pamilyar na kanta, lugar, at salita. Magpapaalala sa isang mukha na hindi ko naman gano'n kakabisado pero pamilyar. Magpapaalala sa mga dating pakiramdam.
Malalaman mo raw kung sino ang The One That Got Away mo kapag narinig mo 'yong salita at nakaalala ka ng iisang tao lang; nakatisod ka ng mga dating pakiramdam; nangulila ka sa mga nakaraang saya; nakaalala ka ng mga pamilyar na sakit.
Sabi, time heals wounds at distance makes one forget. Bakit parang hindi naman effective? Bitbit ko pa rin lahat ng what if. Hindi pa rin ako makatakas sa maraming sana.
Ako ba ang bumitiw o siya? Tapos na ba kami talaga?
Ang sarap magtanong kaso...wala nga palang kami noon.
Disclaimer: This story is written in Taglish.