Almanyada doğudum büyüdüm, hiç bir zaman başka bir yerde yaşayacağım aklımın ucundan bile geçmezdi. Heleki Türkiyede yaşamak imkansız gibi birşeydi. Almanyanın soğuna ve sessizliğine alışmış ben, Türkiyenin sıcağına ve İstanbulun gürültüsüne alışabilecek miyim, sanmıyorum...
Geçmişler hepimizi ilgilendiren bir konudur ve benim geçmişimde yaşadığım binlerce olaylardan tek biri hafızama kazınmıştı.
Geceleri uykuya aşık olan ben, kabuslarla uyanıyordum.
Unutmak ve huzura kavuşmak istiyorum.
Bana bunu unutturmayı başaracak biri var mı? Vardır belki ha?
Ben uzaktan bile severim, yeterki onun beni sevdiğini hissedeyim.
Sevmek istiyorum. Deli gibi bağlanmak istiyorum. Ne pahsına olursa olsun.
Hayatım DEĞİŞECEK belkide ama onun için katlanırım.
Seni kaybetmekten korkan
Bir sevdiği olmalı insanın..!
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."