Son Sardunyalar

Güneş ışıkları, kapalı göz kapaklarımdan göz bebeklerime sızıyor. Saatin kaç olduğunu kestiremiyorum. Islak çim kokularıyla baş başayım şimdi...Çimlerin üzerine düşen çiy taneleriyle birlikte tişörtüm de ıslanmış. Üşümekle pek de alakası olmayan bir titreme başladı şimdi. Diz kapaklarımda belirgin bir ağrı... Kaç kilometre koştuğumu hesaplamaya çalışıyorum olduğum yerde yavaşça doğrularak ama beynim bedenimden bağımsız. Yeniden o kabusun içinde olmak yerine sıfırdan başlamayı göze aldığımı bir kez daha hatırlatıyorum kendime. Travmaların ortasında kalıp benliğini yitiren biri gibi hiç bir şey düşünmemeye çalışıyorum,özgür bırakıyorum bütün hücrelerimi..."Gelecekle geçmiş arası tüm köprüleri yıktım dün gece." İlk defa kendimle baş başa kalmış olmamdan olacak belki de onlarca kez bu cümleyi yineliyorum.Şimdi yeniden başlama zamanı...