Apart

Hayata yeni başlıyordum. Yeni yeni zengin oluyordum. Hiç bir şeyin bitmesine neden olamazdım. Belki o kadın zaten bir şeylerin sonundaydı. Ölürse zaten işimiz biterdi. Ölmemesi için doktor çağırmalıydık. Ama doktor polis demekti. Hayatımın en zor ikilemi içindeydim. Herkes hayatında bir defa böyle ikilemler yaşıyor olmalıydı. İşte o anlardan sonra çözülüyordu hayat. Her şey belli oluyordu. Zengin mi olacaksın fakir mi, güzel bir kadın lamı evleneceksin çirkin mi... sadece o gün. Her şey o gün belli olacaktır. Ronald Trump olsaydı ne yapardı? Deniz Gezmiş olsa? Atatürk? Kafka? Mutlaka doğru şeyi yapar, o ülkeyi kurtarır o paraları kazanır ve o güzel kızla evlenirlerdi. Ama ne gerekiyorsa bende yoktu. Dünya ağzımdan çıkacak kelimelere odaklanmıştı, o kelimeleri duymayı bekliyordu evren. Ama ben kalp atışlarımı duyuyordum. Evrenin ne kadar büyük olduğunu ve bu insanların ne kadar göt olduğunu düşünüyordum.

Telefon rehberimi karıştırdım. Candy Crush açtım, biriki baloncuk patlattım. Zaman geçirmiyordum. Ama geçirse miydim? Zaman her şeyin ilacı derler. Belki doktora gitmeye gerek kalmazdı. İlaç olabilirdi zaman. Ama ne kadar zaman, ne dozda? Panik içindeydim. Bir ara biriki baloncuğu ne kadar güzel denk getirip patlattığımı da düşündüm. Ama yine de korku içindeydim. Ama hep düşünceli ve sakin göründüm. Sanırım bu yüzden daha fazla para alıyordum. Meryem hanımın yüzüne baktım. Diğer kadının, yüzü olması gereken şeye baktım. Hala yüzünü görememiştim. Yüzünü göstermemekteki inadına hayran oldum.