UÇURUM PARANOYASI

Sokak lambalarının sarı renkli ışığıyla aydınlattığı bu tekin yerde, kendimden bile beklemeyeceğim bir hızla koşuyordum. Gözyaşlarım benden bağımsız bir şekilde göz pınarlarımdan kayarken koştukça yüzüme daha da sert vuran rüzgar üşümeme neden oluyordu. Vücudumda enerjinin kırıntısı kalmamış bir vaziyette sırtımı yan tarafımda ki eski ve terk edilmiş görünümlü evin duvarına yasladım.Nefesimi düzenlemeye çalışırken bir yandan da kalbimin kulaklarımdaki uğultusunu yok sayarak dar sokaktaki sesi dinlemeye çalıştım.Kalbim kulağımda atıyormuş gibi hissettiğimden midir bilmem ama sokakta ufacık bir ses bile duyulmuyordu.Bedenim bir çeşit sansasyonun içerisindeyken kalbimin hızına tezat bir şekilde beynim durmuş gibiydi.Ne yapmam gerekiyor,bilmiyordum.