Çiçek Sevgilim (Masumiyet 2)

Pamuk elleri... Öyle narindi ki dokunmaya korkuyordum.

Ürkekti, fazlasıyla masumdu. Ona dokunacak olma ihtimalimden bile korkuyordu. Geri çektim masumiyeti fazlasıyla unutmuş ellerimi. Kara gözlerine bakakaldım öylece.

Gözleri... Beni içine çeken bir çift karadelikti sanki. Öylece kaldım.

Zambak Karakuş.

Benim çiçek sevgilim, keşke dudaklarının arasından bizi sonsuza kadar terk etmiş olan sesini de duyabilseydim. Kabir azabıydı onun sesinin tınısını bir kez olsun dinleyememek!

Derin bir nefes verdim. Başımda onca bela, ruhumda onca yara varken böylesine narin bir çiçeği nasıl koruyacaktım?!

*

"Masumiyet" adlı hikayem bittikten sonra başlayacaktır.
Dayanamadım, o yüzden girişi yazayım dedim. :)
Masumiyet'te yazdığım bir karakterin hayatını kapsayacak, şimdilik kim olduğu sürpriz! :)