Sa buhay ng isang tao, minsan kailangan nating masaktan para maging mas malakas tayo. Para matuto tayo na ang mundo ay malupit. Sabi nga ni Lola Nidora, hindi araw-araw kilig. Hindi araw-araw pasko. Pero anuman ang mangyari, makita niyo sana ang dahilan sa mga nangyayari sa buhay niyo. Hindi araw-araw magiging masaya tayo. Yes, nasaktan tayo. But that does mean that we should stop believing in love? That we should blame all the boys out there for what'd happened to us? Dapat ba tayong maging ganon? God has a reason kung bakit nangyayari ang mga bagay-bagay. Pero makakaya ko pa nga bang tanggapin ang dahilan na yan? Makakaya ko pa nga bang maniwala sa kanya after all that happened? Is this really my fate?