EHVENİŞER

Hayat onu zorlu bir hayat mücadelesine itmişti. O bu hayatın içinde doğmuş çıplak gözlerle şahit olmuştu. Sessizdi. Belki de bu bir yakarıştı. Duyanı yoktu. Bencildi herkes.
O yerde savrulurken bir el uzandı. Ya o el çıkış yolu olacaktı ya da sonsuza kadar bu hayata mahkum kalacaktı. Kararsızdı. Belki korkuyordu birazda. Tutmak istedi apansız. Kalkmak istedi yerden. Tuttu. Kalktı. Ama bilmiyordu ki tuttuğu el onun felaketiydi. Güvendi yine de. Kalbini açtı. Aşık oldu istemeden. Sevilip sevilmediğini bilmeden... O kötüydü. O ehvenişerdi. Kötü olanların arasında en iyisi...