Yağmurlu Kız ve Bulutlu Çocuk

Saymayı 8'de bıraktığım kadar okul değiştirmiştim ve bu seferkinin kalıcı olmasını umarak bilmem kaçıncı okuluma ilk adımımı attığımda 9. sınıfın ilk günüydü. Herkesten kaçıp buraya taşınmıştık. Meraklı gözler, önyargılar, kibirler, hırslar ve daha pek çok bencilce duygu yoktu artık hayatımda. En azından ben buna inanıyordum.
Adım Kumsal. Değişik bir isim bende biliyorum. Ama anlamı çok özel. Annemle babam bir kumsalda tanışmışlar. İkisi de o kumsalı çok severmiş. Hatta düğünlerini de orada yapmışlar. Bu hikayeyi ikisini de kaybetmeden önce çok dinlerdim ve dinlediğim her seferinde tekrar etkilenirdim. 2 sene öncesine kadar bu böyleydi. Annemi kanserden, babamı da annemin ölümünden sonra kaybettim. Neyse sanırım artık bunları aştım ve şuan yeni okulumdayım. İlk günümde düşüncelere dalmak yerine yeni okulumu keşfetmek istiyorum.
Sınıfımın en üst katta olması hoşuma gitmedi. Kim çıkacak o kadar merdiveni şimdi ? Ben üşengeç bir insanım yapmayın böyle şeyler. Neyse bunları düşünerek çıktığım merdivenlerin bir tanesinde koridorun sonuna kadar yürümem gerekiyordu. Ben yürürken merdivenlerden inen bir tane dangalak resmen üstüme çıktı. Benim boyum 1.58. Sinirlerim tepeme çok çabuk çıkıyor benim. Ee tabi durur muyum başladım bağırmaya.
-Ya insan gibi insene şu merdivenlerden ne zorun var senin ! + Ya bilerek yapmadık herhalde kızım bağırmasana özür dilerim. - Bir de üste çıkmaya çalışıyorsun. Bu okulda çok var mı böyle senin gibi dengesizler ya ? + Ooo yeni kızız bakıyorum. Gel ben sana okulu gezdireyim. -Aman canım kalsın benden uzak dur da ben okulu kendim gezerim.