KÜÇÜĞÜM

Kadın denize doğru bakarken adam yanına oturdu. Kadın yüzünü hiç çevirmedi adama. İkiside sessizce denize doğru bakıyorlardı. Sessizliğe karşı çıkan tek ses kadının hıçkırıklı ağlamasıydı. Bir süre öyle bekledikten sonra adam geldiği gibi sessizce kalktı ve yürümeye başladı.Yürürken gözlerinden akan yaşlar dudaklarında son buluyordu. Kadın bu kez dayanamadı ve adamın ardından bakarken banka sinmiş kokusunu içine çekti. Adamın oturduğu yeri okşamak için elini banka uzattığında titriyordu kadın. O da neydi? Bir kağıt vardı bankın üzerinde. Kadın gözyaşları içinde yazıyı okurken yüzü gülümsüyordu ve aniden kalkıp henüz gözden kaybolmamış adamın ardından ona doğru koşmaya başladı. Gerideyse üzerindeki kağıtta şunlar yazan yalnız bir bank bırakmışlardı:
Ben şair oldum sense şiir. Yüzlerce mısra eskittim defterlerimde. Artık zamanı geldi Küçüğüm. Tut kalemimin ucundan. Yaşanacak binlerce şiir var...