Erçil; üniversite okumak ve hayallerini gerçekleştirmek maksadıyla geldiği İstanbul'da aşkı da bulacağını nereden bilebilirdi?ilk kez böyle duygular içerisindeydi...Kalbi bir adamın yanında ilk kez bu denli çarpıyordu.Sürekli yanında olmak,ona göz ucuyla bakan kızları dünyadan silmek istemek normal değildi.Şimdi ne olacaktı?
***
O an ; kalbim ve tüm benliğim,ondan başka herşeyi, herkesi yok sayıyordu...İnsanlar mı?Umurumda değillerdi,hepsi aptaldı.Ruhum zincirlerini zorluyordu,canım yanıyordu.Neden yüzüme bakmıyordu?Bir cevap bekliyordum.Kalbim artık normal hızına dönmüştü,kocaman gözlerim normale döneli de çok olmuştu.Şimdi;Sebebi ne bilmem lazımdı.Bir damla umut ya da sonsuz umutsuzluk için...
"Nefret ediyorum senden anlamıyormusun?"dedim titreyen korku dolu sesimle
"Sevemiyorum ben seni olmuyor işte artık vazgeç benden izin ver gideyim"dedim artık bağırmaktan kısılan sesimle gözlerimden yaşlar durmuyordu hıçkırıkların arasında kaybolmuştum...benim isyan etmemin aksine o bana acıyan gözlerle bakıyordu ne kadar acizdim
Kolumu tutan elinden kurtarıp kapıya doğru koştum belime sarılan kollar buna mani oldu kafasını boynuma gömerek derin nefes a
ldı
"Veremem....."
"Eğer benden gitmeye kalkarsan seni odaya bile zincirlerim ama izin vermem"dedi korkudan ne yapıcağımı bilmiyordum artık yaşamak istemiyordum bu adamın esiri olmaktan bıkmıştım....