Çoğu zaman hayatım bir boşlukta ibaretti benim. Hiçbir zaman dolmayacak bir boşluk... O boşluk sevgiydi. Gerçek sevgi...
Saf birisiydim.İnsanlara güvenir,değer verirdim. Bu yüzden böyle oldum. Sürekli zarar gören taraf bu yüzden ben oldum...
Bana dışarıdan bakan çoğu kişi -herkes- mükemmel bir hayatım olduğunu düşünüyor. Ah! Hadi ama. Hiçbir şey gözüktüğü gibi değildir; bunu herkes bilir.Bende göründüğüm gibi değilim. Anlaşılmaz zor biriyim...
'Neye?, ne tepki?' vereceğimi kimse bilmez. Bazen sadece gülerim -ki bu gülüş hiçbir zaman samimi olmamıştır- bazen hareket etmeden etrafa soğuk bakışlar atarım bazen öylece giderim...
Ama ağlamazdım. Asla ağlamazdım, kimse benim gerçek ve içten göz yaşımı görmedi.O hariç...
Ben,aptalım. Yardıma ihtiyacı olan birine yardım edecek kadar narin,benim için ağlayan birini umursamayacak kadar katı,tanımadığı birini evine alacak kadar cesaretli.Ben çıkmazlarla doluyum,yalnızlıkla, ihanetle...
Ben, bendim işte...
Bütün bunların tek bir kelimede toplandığı ben, Hira...