Hani sorarlar ya ne gördün, ne buldun da bu derece aşık olabildin? Haklıydı insanlar, sevmeyi bıraktıktan sonra hak verdi insanlara. O varken ilk önce kalbiyle konuşurdu. Kalbinin ise söylediği tek dil Arslan'dı.
Arslan her şeydi!
Arslan nefesti!
Arslan limandı!
Ama o her şeye rağmen, bütün acılara hüzünlere, nefessizliklere karşıydı. Arslan varsa nefes olmasa bile olurdu onun için.
Peki ya bu kadar delicesine severken aşkına karşılık buldu mu? Minik kırıntılar gördü mü yerlerde?
Koca bir HAYIR!
Arslan tarafından hep kardeşce sevildi. Arslan için ilerisi olmadı. Yeri geldi acı verdi, gözyaşı ekledi, yeri geldi küfretti. Ama hiç bir zaman mutluluğu veremedi.
Peki ya Sezen ne yapmalı? Bu acı veren aşktan. Acıyı aldığı acıyla mutlu olduğu aşkı ne yapmalı? O acıya alışmıştı artık. O kadar alışmıştı ki. Gülmek anlamsız geliyordu artık ona. Acı mutluluk veriyordu.
Kurtulamadı... hiçbir zaman, hiçbir şekilde aşkını sevgisini bitiremedi. Peki ne yapmalıydı?
Nasıl unutmalıydı Arslanı?