OYUN ZAMANI
  • Reads 21
  • Votes 0
  • Parts 2
  • Reads 21
  • Votes 0
  • Parts 2
Ongoing, First published Sep 23, 2015
-Oyunu kazandın kamera karşısına geçmeye hazır mısın?
-Ben böyle birşey istemiyorum.
-Neden? Popüler olmayı kim istemez ki?
Alayla gülümsedim
-Popüler olursam elime ne geçecek peki?
Karşımdaki çocuk gülümsedi.
-Popüler olmasaydım beni tanıyacak mıydın?
-Kendine çok güveniyorsun gibi hissediyorum, yada dur bir saniye onun adı ego muydu?
-Sende olmayan şeylerden bahsediyorsak evet, belki olabilir
Karşımdaki çocuğun alayla gülümsemesi sinirime dokunmuştu.
bir anda kendime gelen özgüven ile atıldım
-Okulumu söylememe gerek var mı?
-Asıl önemli olan da o zaten
kamera karşısına geçtim ve kendimi tanıtmaya başladım.  arkadaşlarımın beni zorla ittiği oyun, benim hayatımın yeniden yazılışı olmuştu. Kendimi tanıtmam bittiğinde arkadan gelen ses ile gülümsedim.
-İşte benim kızım...
ondan sonrası ise 2 koca bebeğin üstüme atlaması ile son buldu.
Evet çok pis gaza gelmiştim...
 ...

Haftada bir yapılan bir oyun. Oyun da birinci olduğun zaman kameranın önüne geçiyorsun ve kendini tanıtıyorsun. Böylelikle insanlar seni tanımış oluyor ve popüler oluyorsun.  

Arkadaşlarım bunu anlattıklarında çok saçma dedim hemen tepkimi koyarak. Benim popüler olmaya ihtiyacım yoktu ki ama arkadaşlarımın ısrarlarından sıkılıp kabul ettim. 
Nerden bilebilirdim ki yarış ı kazanıp can dostlarımın olacağını...
All Rights Reserved
Sign up to add OYUN ZAMANI to your library and receive updates
or
Content Guidelines
You may also like
You may also like
Slide 1 of 10
Kayıp Bağlar / Gerçek Ailem  cover
YABANİ  cover
Pabucumun Mafyası | texting cover
dokuzuncu tramvay hattında cover
Vişne Mahallesi   cover
Makarna salatası • texting cover
Aden Duru / Gerçek Ailem cover
Pideci - Yarı Texting  cover
ASYA cover
Akım || tex +18  cover

Kayıp Bağlar / Gerçek Ailem

19 parts Ongoing

İnsan her yara aldığında daha çabuk iyileşir mi gerçekten? Yoksa o yaralar zamanla sadece daha derine mi işler? Acı, yalnızlık ve bitmek bilmeyen karanlık... Bunlar büyürken bana eşlik eden tek duygulardı. Çocukluğum onların nefretin gölgesinde sessizce kayboldu.Sevilmenin ne olduğunu bilmeden, ağır bir sessizlik içinde geçti. Büyüdüğümde yanımda yalnızca alıştığım o soğuk boşluk vardı. Yaralar birikti, izler derinleşti. Hepsi bir şekilde geçti ya da geçmedi. Şimdi geriye ne kaldı bilmiyorum; sadece bir boşluk, sessiz ve sonu olmayan bir boşluk...