"Güney?" Seslenişe bakılırsa yorgun bedenine rağmen kim derdi ki onun benden 22 yaş küçük olduğunu? Seslenişine cevap verdim.
"Burdayım Naz. Burdayım, Küçük..." Karanlıkta elini yanağıma koyup gözlerimi arayan gözleri sonunda hedefini buldu. Sevgi, özlem, yardım isteyen bakışlarını bu sert karanlıkta hissedebiliyordum. Ben hislerini hayata kapatan adam Doktor Güney Özkan, artık bir şeyleri hissedebilme yetimi tekrar kazanmıştım. Ölümün soğukluğunun üzerimde oluşturduğu acıyı,etkiyi ve gözlerimdeki bakışların soğukluğunu bir kenara bırakıp kendi kaybımın dışındaki bir kaybı onarmaya çalışıyordum.
"Güney..." Sesi gerçekçi ve yorgundu. Küçük bedenini kollarımın arasına aldığımda elini tekrar yanağıma koydu. Kesik nefesleri arasından konuştu.
"Güney, Beni Sen İnandır."
Pencerenin kenarında tekerlekli sandalyede, ölmeyi bekleyen adama! Berdel olarak verilmiştim...
Urfa'nın dar sokakları üstüne, üstüne gelirken savaşmak hiç bu kadar zor olmamıştı...
Liya Dağdeviren
Hazar Harzemşah
@! Tüm haklar şahsıma aittir. Çalıntı veya kopyalama durumunda yasal işlem başlatılacaktır!.