Ik sloot mijn ogen, en voor even liet ik alles gaan. Alles was wat het was, het maakte me allemaal even niet uit. Niet toen ik mijn ogen sloot. Mijn zorgen liet ik gaan. Ik probeerde nergens aan te denken, nergens te zijn.
"Serieus nick alweer?" Ik knik
"Dit kan echt niet meer, je moet dit niet accepteren" nog steeds starend naar tafel die naast ons staat. "Ik dacht gewoon..." na een kleine stilte kijk ik hem recht in zijn ogen aan en ga veder met mijn opmerking "dat hij was veranderd, na de vorige keer". Het blijft stil tussen ons, allebei niet wetend wat we moeten zeggen.