Voor de 16 Jarige jongen Jay valt het leven niet mee. Elke dag is weer het zelfde, bed uit, aankleden, eten, tas inpakken, naar school en dan...dan kwam er elke pauze en een groepje jongens om mij te pesten. de meeste mensen zullen mij ook niks schelen en niks boeien. Ik ben het allemaal niet waart. waar dat van dan komt? dat weet ik ook niet, maar wat ik wel weet is dat elke woord wat ze tegen me zeggen weer één stuk van mijn hard af brokkeld. Maar niet alleen dat maakte mijn leven zo zwaar. mijn bijde ouders zijn toen ik nog heel klein was omgekomen tijdens een auto ongeluk. Ik woon nu bij een pleeggezin. In het begin steunen ze me nog maar later niet meer. ze hadden geen tijd voor me. Het leek of ze niet meer van mijn bestaan af wisten. Ik moest alles zelf doen, koken, opruimen, afwassen en zo waren er nog meer dingen. elke dag verliep het zelfde. elke dag kwam ik met tranende ogen thuis. Voor mij was het leven nutteloos..