"Benim bir ailem yok!" "Senin bir ailen hep vardı. Hiç bir güçte bu gerçeği ortadan kaldıramaz!" 5 Ekim 2024 🤍

-Kızımı al götür hem güzel hemde bakire Ağzım açık ona bakarken yirmili yaşlarındaki adam yanındakine işaret verip beni aldılar evden çıkmadan önce o adamın borcun kapandı bir daha karşıma çıkma dediğini duydum.Beni siyah bir arabaya bindirdiler çığlık atıp yardım istiyordum o sırada adam arabaya binip çenemden sertçe tutup yüzüme tokat yapıştırmıştı -Kes sesini o ağzını bir daha aç bakalım ne oluyor!! Kafamı cama döndürüp sessizce ağlamaya başladım gözlerimi açtığımda hayatımı cehenneme dönüştürücek olan o eve bakıyordum...

Gücünü ve güzelliğini adından alan bir kız ; Safir. Tek sığınağı kitaplarken şimdi bir kitabın içinde esir. İsteği gerçekleşti. Kurtarması gereken bir dünya var! Ve durdurması gereken bir savaş. Peki ya ölürse ? Ya da daha beteri. Bu kitabın içinde sonsuza kadar esir kalırsa? Sevdiklerini kaybetmiş bir adam; Aras. Bir kitap kahramanı. Ama duyguları kimsenin yaşamaya cesaret edemeyeceği kadar keskin ve gerçek. Alması gereken bir intikam var. Tutması gereken bir söz ve yardım etmesi gereken bir kız. Tüm sevgisini sevdikleriyle kaybetmiş, geriye kalan ufak duygu kırıntılarıyla yaşamaya çalışan adam tekrar birini sevebilir mi? Tek sığınağı kitaplar olan kız, kabuğunu kırıp bir kitap kahramanına aşık olabilir mi? Safir ve Aras. Mürekkep Dünya'nın dökülen kanını durdurabilecekler mi?

İnsanlar DM kutumu dolduruyor, sırlarını anlatarak rahatlıyorlar. Çünkü ben hiç kimseyim. İnstagram'daki anonim hesaplardan sadece biriyim ama insanların işine gelirim.

Dövmenin özel bir sebebi varmi çünkü bu dövmeden sadece ikitane yapıldı. Evet benim için çok önemli birinin hatırası ve sen nerden biliyorsun ikitane olduğunu dedi.Aynisi bende var dedim ve tişörtümü hayır aşığa indirdim kalbimi üzerinde bir mühür dövmesi vardı ve altındadır elbet kavucaz yazıyordu. Dikkatlice onun dovmesine baktım oydu benim çocukluk aşkım.

"Biriyle bunca zaman geçirip, sonunda onun sadece bir yabancı olduğunu idrak etmek... Ne büyük bir kayıp."

Tutsak, dilimizde gitmesine ya da özgürce hareketine engel olunan kimse demekti. Benim lügatımda ise ona olan bağımlılığımdı. Kalpden söküp atılamayan en derinde sakladığın kimse. Modanın ortasında birbirlerini bulan iki aşık tasarımcı ve onları birbirine çeken bir mıknatıs. Mazide yarım kalan bir aşk hikayesi. Bu bizim hikayemiz...

Kan kırmızısı gökyüzü acımamıştı kalbi yorulmuş insanlara. Ağlayan insanları susturmak kolay olur muydu? Belkide... Ölü insanların ağlamaları nolacak peki? Yakıp yıkmak bazen iyidir. Hele ki ölmemek için tek çareniz ise. İki dosyamız bulunmakta. Birini izlerken birini siz çözeceksiniz. Vaka dosyasını açıyorum. Hazır mısınız Hafiyeler? ⚠️Kurgu tamamen bana aittir!⚠️ 🚫Reklamlarınızı uzak tutun. Kitabım reklam panosu değildir! 🚫 [Olaylar ve kişiler tamamen kurgudur!] (Bazı olayların gerçeklik payı vardır. Bu olayları kendi ağzımdan size belirtiyorum zaten.)

Atlas, Ufaklık derdi ona . Elif ise Safir derdi, Atlas'a . En sevdiği renk sorulduğunda, Safir derdi yine . Atlas ona "Aşka inanıyor musun" diye sorduğunda, evet diye yanıtladı Elif . "Aşık olduğun biri var mı" diye sorulduğunda ise "Safire aşığım ben" derdi . Anlamazdı kimse neyden bahsettiğini . En sevdiği koku sorulduğunda, Vanilya derdi Elif . O gün, o sokakta, o kokuyu aldığında birşeyler değişecekti . Çok şeyler değişecekti...

Gökyüzü fazlasıyla bulutlu. Tatlı bir esinti saçlarımı okşuyor. İçimde nedenini bilmediğim bir mutluluk ile gökyüzündeki bulutları izliyorum. Bir tanesi maymuna benziyor, tam yanındaki de traktör gibi. Belki şu büyük bulut kocaman yaşlı bir ağaçtır. Parmağımı uzatıp bulutlara dokunmaya çalışıyorum. Saçlarım burnumu gıdıklıyor, kıkırdıyorum. Gözlerimi kapatıp gözümde canlandırıyorum. Maymun neye benziyor, ağaç ne kadar yaşlı, o traktör ne kadar büyük tekerleklere sahip... Yavaşça kaybolmaya başlayan güneşin ışıltısı son kez yüzüme çarpıyor. O son sıcaklığın ardından bir gölge hissediyorum ama bulutlar kadar uzak bir gölge değil bu, çok yakın. Gözlerimi açtığımda minik bir çığlık ile geriye sıçrıyorum. Karşımda yüzüme doğru eğilmiş bir çocuk görüyorum. Saçları tamamen kazındığı için kulakları kocaman geliyor gözüme. Korkumun yerini kahkahalar alıyor. Çocuk da bana eşlik edip yanıma oturuyor. "Gözlerin kapalı ne yapıyorsun, uyuyor muydun?" Gözlerimi ondan ayırıp tekrardan bulutlara bakıyorum. "Hayal kuruyorum." Çocuk da başını kaldırmış bulutlara bakıyor. "Neyi hayal ediyorsun? Gökyüzünde ne var ki." Gördüğümü görmüyordu sanırım. "Bir maymun, bir traktör, bir de ağaç." Anlamayan gözlerle bana baktığında ona gökyüzünü gösteriyordum. Yakalamak istercesine elimi buluta doğru uzatıyorum. "Bak bu bulut balığa benzemiyor mu sence?" Benim gibi elini uzatıyor. Başparmağı ve işaret parmağı arasını açıyor sanki bulutu tutar gibi. Gülmeye başlıyor. "Hayır! O balık değil, o bir denizkızı."