Gökyüzü onun yüzü, rüzgar onun sesi, karanlık onun rengiydi. Yağmur yağıyordu sanki geçmişin izlerini silmek istercesine. Yürüdüğüm sokakta tek başıma olduğumu bilerek gözyaşlarımla harmanladığım bir şarkı mırıldanmaya başladım. Kolumdan tutan ele ve sahibine baktım. Sıkıntılar silsilemin yegane sahibi karşımda dururken şaşkınlığımın önüne geçemedim. "Sensiz yapamam biliyorsun." dedi derince bir iç çektikten sonra. "Artık bana ihtiyacın kalmadı." Duraksadım ve daha da yakınına ilerledim. "Zehirli hayatından kurtuldun. Artık bir gaz maskesine ihtiyacın yok. Artık özgürsün."