मनोगत

वयाने जरी मोठ असलं, तरी मनाने मात्र लहान असतं, दोन पिढ्यांमधील अंतर म्हणजेच आजोबा आणि नातू असत. पैशांच्या मागे पळणाऱ्या या जगात, सर्वात मोठं धन हे प्रेम असतं, मात्र हम दो और हमारे दो च्या नादात वृद्धाश्रमाच जाळ विणत, आणि चिमुकलं ते पाऊल आजोबा नावाच्या घोडेस्वारीला मुक्त. आजोबा आणि नातवाचं नातं हे निराळच असतं, कारण इथे कोण लहान कोण मोठा हे गणितच नसतं, एक संपूर्ण आयुष्याशी झगडून बसत, तर दुसरं त्याचं बोट धरून आयुष्याची वाट चालायला लागत. खेळताना तुझ्यासवे माझे मन अल्लड होते... तुझ्या लडिवाळाता सुरकुत्यांचेही बालमन होते... आजोबा म्हणजे केवळ धाक नसुन कातळावरून ओलांडणारा शुभ्र मायेचा झरा आहे . आवडते ते सगळे जे जे नातवाच्या मर्जीचे बाकी सगळे फिके वाटते इतके प्रेम आजोबांचेच असते . दोन पिढ्यांची गम्मत न्यारी दोघांनाही दोघे प्यारी ... करमत नाही एकमेकावाचून दोघात सा

फक्त तुझ्यासाठी

तुझ्या साठी

प्रेम

तुझ्या साठी

कविता

ती आता खरंच बाहुली झाली होती .. नशिबाच्या इशाऱ्यावर नाचणारी ... बाहुलीचा निर्जीव पुतळा होऊ नये एवढीच इचछा होती ... गुणगुणत होती आनंदाची गाणी .. भरवत होती हास्याच्या मैफिली .. मनातल्या वेदना चेहर्या वर उमटू नये एवढीच इचछा होती ... आजू - बाजूला घडणाऱ्या गोष्टींकडे दुर्लक्ष करत होती .. सारे कळूनही नं कळल्याचा दिखावा करत होती .. त्या साऱ्यात स्वतःलाच विसरू नये एवढीच इचछा होती ... बेभान वाऱ्यासारखी वाहत होती .. साचलेल्या पाण्या इतकीच संथ होती .. रानात पेटलेल्या वणव्यात जाळून जाऊ नये एवढीच इचछा होती .. नम्रता उकिरडे

क्रोध जेव्हा अनावर होतो .. साऱ्या संयमाचा पारा तुटतो .. डोक्यात भिनभिनणाऱ्या विचारांचा त्रयागा वाढतो .. रात्रीच्या शांततेत मनाचा आक्रोश किंचाळतो .. अश्रूंच्या समुद्रात आशेचा दगड मात्र केलाच बुडालेला असतो .. मनात निराशेचा डोंगर अशातच खदखदतो .. निशब्द भावनांचा पसारा मांडलेला असतो .. सुटता नं सुटणाऱ्या कोड्याचा गुंता वाढतो .. अन त्या वर क्रोधाचा कचरा साठतो .. अशातच एक ठिणगी पडण्याची वाट पाहतो .. त्या नंतर फक्त आगीचा भडका उडतो .. साऱ्या भावनांचा, विचारांचा राखेतच तमाशा चालतो ..

..