YALNIZ

"Öldür beni!"diye bağırdım ciğerlerim patlarcasına, böyle bi tepki beklemiyordu tabii ki.
"Bana bak ne saçmalıyorsun sen, ne halt yemeye öldüreyim seni. Bitmedi anlıyor musun? BİT-ME-Dİ. Hayat sen istemesen de devam ediyor Başak. Sen kalansın. Gidenlere inat yaşamalısın tamam? At o düşünceleri de kafandan ve kendine gel. Toplanman lazım kızım senin. Delirmene izin veremem. Kalk gidiyoruz" demesiyle kolumdan çekip kapıya götürmesi bir olmuştu. Ne saçmalıyordu bu gene? İstemiyorum kelimesinden ne anlıyordu ki? Kaç kere söyledim gezmek dolaşmak istemiyorum diye ama dinleyen kim?
"Can, dur bırak. Gerçekten çıkmak istemiyorum. Hadi ama lütfen. Can dinle beni. CAN!" bağırışımın ardından sonunda durdu ve bana döndü.
"Durdum ne var?" demesiyle boş anını yakalayıp tuttuğu kolumu koca ellerinden kurtarıp bir iki adım geriye kaçtım.
"Ben gelmiyorum sen gidebilirsin, ben evimde mutluyum."
"B*k mutlusun. Evde kalıp içmek mi istiyorsun? Kızım bu bi kaçış yolu değil. İç..."
"BEN KAÇMIYORUM" diye lafını kestim. Biraz olsun anlamayı deneseydi ne olurdu ki sanki. Kontrol etmek istemiyorum artık ondan içiyordum. O da arasıra yani haftada 1-2 defa. Çok bi şey değil. Bu olanlardan önce grupla daha fazla içerdik.
"Peki tamam kaçmıyorsun. Ama neyse zaten beni dinlemeyeceksin ve birazdan hep oyduğu gibi beni evden kovacaksın. Tamam gidiyorum ama en ufak bi şeyde arıyorsun."artık nasıl bi baktıysam bunları söyledi yanıma geldi sarıldı ve gitti.
Küçüklüğümden beri yanımda olan tek insandı, ailemden sonra. Hoş artık bi ailem bile yok ya neyse. O olaylardan sonra her şey bitti benim için. Ne nefesimin bi önemi vardı ne gördüğümün... Kısacası boşverdim. Ama yapmam üzerime düşenler vardı. İntikam gibi...