Hayat, ne kederin biter ne göz yaşın, Rüzgarın, önçe hafif bir yel sonra fırtına. Acıyla yoğurmuşlar bizi akrebin kıskacında. Sen söyle kader ben ağlayım, Sen söyle kader ben anlatayım. Artık evi belledi şu kahpe keder. İnsanda kalp, ben de keder, Bitsin demekle bitmez gitsin demekle gitmez. Bu başka bir kader, bu başka bir keder. (AHU SİNEM POLAT)