Εθισμός στο σκοτάδι : Βαθύς Ύπνος

Δε μπορούσα να συνεχίσω να τρέχω η αναπνοη μου χανόταν,τα πνευμονια μου έκαιγαν και τα πόδια μου με εκληπαρουσαν να σταματήσω Δεν ειχα επιλογή ομως,επρεπε να ξεφύγω.Ο ουρανός γινοταν όλο και πιο σκοτεινός καθώς τα σύννεφα έκρυβαν και την παραμικρη αχτίδα ηλίου.Εξαντλημενη ακούμπησα την πλάτη μου στον κορμό ενος δέντρου προσπαθωντας να ρυθμίσω την αναπμοη μου,απροσδόκητα δακρυα άρχισαν να κυλάνε στα μαγουλα μου και σκέψεις να κατακλυζουν το μυαλό μου<<ποτε εφτασαν τα πράγματα μέχρι εδώ; ποτε χάθηκε ο έλεγχος;και γιατι εμπλεξα τον εαυτό μου σε αυτήν την ιστορια ενώ απο την αρχή ήξερα το τελος της;>>Τον άκουσα να φωνάζει το ονομα μου,Θεέ μου,με πλησίαζε.Αρχισα να τρέχω,λόγω της μανιας μου ομως μπλέχτηκαν τα ποδια μου και έπεσα στο χωματενιο δρομο,ένιωθα το σωμα μου να μουδιάζει σιγά σιγά λες και καποιο ισχυρό δηλητήριο ειχε εισχωρισει μέσα του.Το μυαλό βυθιζοταν σε αναμνήσεις·εκείνος να μου λέει<<σαγαπω μικρή μου,θα σε προστατευω για πάντα>> Και με αυτή την ανάμνηση έκλεισα τα μάτια μου