Küçüklük Hayalim

Özlem,Hasret derken ayrılık diye birşey var.
İnsan yaşarken ölümü tadar mı ya?
Tadar kardeşim.Eğer aşıksa acıyıda tadar ölümüde.
İnsan çok severken terk eder mi sevdiğini?
Edermiş kardeşim,terk edermiş.

Aşk bu,ne getireceği belli olmaz.
Ama ayrılık varya,ağlamaktan sişse de gözlerin,yine de acısı geçmeyen,zamana bıraksa da,yine de dinmeyen bir acıymış.

İnsan aşıkken öyle çok korkuyorki sevdiğine bisey olacak,yada araları bozulacak diye...

Ama oluyor işte,durduramıyorsun bunu sen.

Kanıyor işte,bak,kanıyor sol yanım.
Eskiler geliyor aklına,ölüyor insan.
Tadıyor kardeşim insan yaşarken ölmeyi.
Hissediyor iliklerine kadar.
Yaşamak için neden arar insan.
Ama o neden gidince hiçbirşey kalmaz insana.
O yara orda kalır hep,kanar kanar kanar...
Durmaz,durduramazda zaten kimse onu.
"Bitti,birdaha görüşmemek üzere"gibi kelimeler kullaniyor sevdiğine.
Farkinda değil , öldürüyor sevdiğini.
Git git hissizleştiriyor sevdiğini.

Sonra ne mi oluyor?
Adam gidiyor,kadın ölüyor.
Onu çok özlerken,birdaha kokusunun bile ona haram olduğunu öğretiyor adam ona.

Yaşamak mi?
Bi neden kalmadı.

Adam gitti,kadın bitti.

İnanmayın kardeşim,"seni asla bırakmam,sen benim herseyimsin,seni çok seviyorum"gibi sözlere inanmayın.

Çünkü sonunda sizin de yaşamak için nedeniniz kalmaz.

Ne demisler;
"Yaşamak için neden ararken , ölmek için sebep bulursun."