Bawat isa sa atin naghahangad na maging masaya sa buhay. Gusto natin ng isang masaya at buong pamilya, mga maaalaga,masasaya,mababait,mapagmahal at matutulunging mga kaibigan at isang tao na magmamahal sayo ng tapat at totoo.
Gusto natin lahat na magkaroon ng mala-fairytale na buhay at lovelife. Yung mahahanap natin ang true love natin tapos may "Happily ever after" na ending. Meron din namang gusto ng mala-wattpad na story. Yung gusto nila maging katulad ang love story nina Lance at Miyuki ng Sadist Lover. o kaya naman nina Sync at Momo ng Voiceless.
Ang saya siguro kung ganoon ang magiging buhay at lovelife natin diba?
Ngunit nabubuhay tayo sa realidad o reality eh, hindi naman sa fairytale. At sa realidad na ito, maaari tayong magkaroon ng happy ending at pwede rin namang hindi. Kaya nga yung iba hindi na naniniwala sa mga ganyan,sa mga happy ending. Dahil ito ay mga kathang isip lamang, fantasy sa english.
Pero ako,naniniwala ako sa mga happy ending at sa true love. Dahil alam ko bawat isa satin ay may nakatadhanang magmahal sa atin. May isang taong nilaan ang Panginoon para sa atin :)
I know someday, I'll find and meet my Mr.Right and our world will collide. I'll wait for that time :)
See you,
my MISSING HALF <3
TOTGA (Candy Stories #4) (Published under Bliss Books)
54 parts Complete
54 parts
Complete
Engineering students Pfifer and Ivan know that what they have is something special. Without a proper label between them plus an ugly twist of fate, can they manage to be together in the end--or will they remain as each other's TOTGA and nothing more?
***
May feelings na laging nandiyan, nakaabang kung kailan magpapapansin. Nakaabang kung kailan ako titisurin sa mga pamilyar na kanta, lugar, at salita. Magpapaalala sa isang mukha na hindi ko naman gano'n kakabisado pero pamilyar. Magpapaalala sa mga dating pakiramdam.
Malalaman mo raw kung sino ang The One That Got Away mo kapag narinig mo 'yong salita at nakaalala ka ng iisang tao lang; nakatisod ka ng mga dating pakiramdam; nangulila ka sa mga nakaraang saya; nakaalala ka ng mga pamilyar na sakit.
Sabi, time heals wounds at distance makes one forget. Bakit parang hindi naman effective? Bitbit ko pa rin lahat ng what if. Hindi pa rin ako makatakas sa maraming sana.
Ako ba ang bumitiw o siya? Tapos na ba kami talaga?
Ang sarap magtanong kaso...wala nga palang kami noon.
Disclaimer: This story is written in Taglish.