Levánta Pedío

Sustu geceler bugün. Ağladı ruhlar bedenleri için. Gözyaşları kalplerinin olması gereken boşluğa düştü ve yaktı orayı. Bir daha da sönmedi alevler.

İnsanlar hep fısıldardı. Susmazlardı. Hatta bazen tek beden olacak kadar yanınıza gelip, kulağınızın bitişiğinde fısıldarlardı. Ama biz saftık. Duymazdık onları. Onların fısıltıları yankılanmaya devam ederdi her zaman, ama kulaklarımız işlevini yetirirdi bu fısıltıların ne olduğunu anlayınca. Kulağımızın bile bizden sakladığı ses dalgaları varken, insanoğlunun bizi kandırması şaşırtıcı değildi.

"Seni aldatıyorum." İşte bu iki kelime ne kadar yankılanırsa yankılansın, bu ses dalgaları beyne ulaşmazdı. Ya da ulaşsa bile umursamazdık. Çünkü inanmazdık. Güvenirdik. Hepimizin yaptığı en büyük hataydı, güvenmek.

Ve ben güvenmiştim.

***

"İrislerin," Kaşlarımı çattım. Gözlerine şüpheci bakışlar atarken ve böyle bir durumdayken, sadece iki kelime çıktı dudaklarımdan.

"N'olmuş onlara?"

"Yanıyorlar. Cayır cayır hem de. Bense o alevlerin arasında kalıyorum. Çıkamıyorum. Öyle bir alev ki bu, öyle güzel bir alev ki... Çıkmak istemiyorum oradan. Beni korkutan şey de bu; sonunda yanıp kül olacağımı bile bile alevlerin arasından çıkmak istemiyorum."

***

Fantastik bir yaşam öyküsü. Gelecekten bir parça. Yaratıcılığın küçük bir eseri. Mavi ve Yeşil'in öyküsü.

Yeşil'e tutkun bir kız, Mavi'ye nasıl aşık olurdu ki?

⚫️Herhangi bir çalma olayı olursa, haklarımı bildiğimi söylemek isterim. Benden izinsiz alıntı yapılırsa veya kurgum çalınırsa yasal işlem başlatılacaktır.