Hayatım ne kadar benimse onlarda hayatımı bölüşmeye çalışıyordu. Annem ve babam. Elimde sıralanmış her biri hukukdan yana seçilmiş universite isimleri ve benimde bunu seçen babama boş gözlerim doluydu. Hayatım ellerinde oynayacakları kadar basit degildi. Alamaz, satamaz, yönetemezlerdi. Her ne kadar simdiye kadar yönetmiş olsalar bile. Hayatımın parçalarını oynatma zamanıydı. Benligimle bütün olursam yapabilirdim. Kendim olabilirdim. Aldığım kararlar ile söndürülmüş meşaleleri tekrardan yakarak hayallerime kavusadabilirdim. Veya hayatımın geri kalanını bir kafesin altında geçirip kendimi fosilleşmeye adayacaktım.