Karanlığı görmeden ışığa sahip olduk, ışıkların içinde karanlıkta kaybolduk ...
Herkez unutmak ister. Yeniden, sıfırdan başlamak. Ama o istemiyordu. O hayatından mutluydu. Zaten kural bu değil miydi : mutlu olan herkesin mutluluğun bozulacak olması? Unutmak, hatırlamamak o kadar da iyi bir şey değildi. Herkes unutmayı mutluluk sanarken o unutmanın yüksek dozda mutsuzluk olduğunu biliyordu.
Sevdiğin kişiyi ne kadar unutabilirsin veya hatırlayamayabilirsin ki ? Adı kalır, gülüşü, kokusu, sesi, en ufacık bir hareketi illa ki kalır aklında...
Peki ya Asel aklında kalanlar ile mutluluğu yeniden bulabilecek mi???
Yanlız bir adam düşünün. İşkolik, kaba, sert, iri yarı. Öyle ki insanlar onun gözlerine bakmaya korkarken bir anda hayatına giren minicik bir bedenin bu adamı bir kediye dönüştüreceğini kim bilebirdi ki?
○○○○○○○○○○○○○○○
Kucağındaki minik kızına baktı içine dolan sevgiyle.
"Babasının güneşi, güzeli. İyiki geldin babam. İyki girdin hayatıma. Mis kokulum.."
○○○○○○○○○○○○○○○