Μια Σταγόνα Έρωτας

Φοβάμαι να ανοίξω τα μάτια μου.

Φοβαμαι ότι όλο αυτό που έχτισα θα έχει την ίδια μοίρα με ένα κάστρο από άμμο δίπλα από εκεί που σκάει το κύμα.

Και μόλις η θάλασσα αγριεύει, δεν υπάρχει τίποτα πια που να θυμίζει την ύπαρξη αυτού του καστρου.

Φυσικά αυτό δε σημαίνει πως το κάστρο δεν υπήρξε ποτέ.

Υπήρξε.

Αλλά μόνο για τα δύο παιδιά που το έφτιαξαν.

Μόλις το ξεχάσουν τα παιδιά, σταματάει να υπάρχει.

Έτσι και αυτό που νιώθω τώρα.

Αυτή η στιγμή θα υπάρχει, όσο τη θυμάμαι εγώ κι αυτός.

Αλλά για να είναι ολοκληρωμένη η ανάμνηση,

Πρέπει να τη θυμάται κι αυτός...

...

Πολλοί έρωτες ναυγαγησαν, άραγε αυτός θα επιβιώσει ;