Vroeger, toen ik een klein meisje was, leek de wereld een vredige plek. Als je gevallen was maakte een pleister en een geneesbare kus van mama het goed... Dit is niet goed te maken met kusjes of pleisters. Ook ben ik erachter gekomen dat monsters niet onder je bed zitten maar in je hoofd, en weggaan, dat doen ze niet. Ik loop naar de badkamer en kijk in de spiegel, ik zie een meisje. Een meisje met zwarte kringen onder haar ogen, littekens en wonden op haar hele lichaam. Blauwe plekken overal, een diepe leegte in haar ogen. Ik ben dat meisje. Gewoon een verdrietig levend wezen dat het monster in haar hoofd probeert te vermoorden door aan de buitenkant te snijden. Maar het voelt goed, het voel bevrijdend. Elke snee die ik zet is als een verlossing. Dan voel ik eventjes, heel eventjes, geen pijn in mijn hart. -alle rechten voorbehouden- -veel leesplezier-