Küçüktüm belkide omzumdaki yükler beni aşağıya çekiyordu.Hayatım çok güzeldi taa ki o yağmura kadar.Gök gürültüsüyle başlayan yalnızlık,yağmurla süzülen göz yaşlarım.Hiç olmaz dediğim şeyler oldu , hiç gitmez dediğim kişiler gitti. Evet,ben o yağmurla birlikle annemi kaybettim ağlamaktan gözyaşlarım yağmura karışmıştı.Belkide canımı en çok acıtan şey annemin ölümü değilde babamın yaşarken içimde ölmesidir.Babam o gün beni terk etti,bir yetimhane köşesine bırakıp gitti.Artık yapayalnızdım oturdum bir köşeye ağladım tek tesellim bulutlarında benimle birlikte ağlamasıydı. Tam tamına 12 yıl yetimhanede kaldım hayatımın bir kum torbasından farkı yoktu gelen vuruyordu giden vuruyordu.Yetimhaneden çıktıktan sonra başıma bin türlü bele geldi 1 yıl boyunca sokaklarda süründüm.Yetimhanede olanlardan bahsetmiyorum bile.İşte şimdide 19 yaşındayım.Artık geçmişimi silip geleceğime bakıyorum ağlamak bile gelmiyor içimden tek düşündüğüm şey İNTİKAM.