Ve Sanırım

Bizim öykümüz de bir kurmacaydı,
Diğer metinler gibi.
Gerçeği ikimizde biliyorduk
Değiştirememenin verdiği öfkeyle neşteri ben vuruyordum.
Acı, fikirlerimi kanatıyordu.
Bana ismin bahar kokusu gelirdi,
Sen ise bilmediğin ağaçlara köksalardın.
Sen öyleydin,
İnsana yaşama isteği uyandırırdın.
Her gün ölmeye meyilli bedenime
Git gide kendini alıştırıyordun.
Hoşuna gidiyordu benim bu acayip halim.
Çünkü ben sana içleniyordum.
Çünkü ben sana amin diyordum.
Bir kuşkanadında tüy olmaya razıydım.
Eski bir albüm de fotoğraf olmaya da.
Fark etmiyordun,
Nehirler gibi sana dökülüyordum.
Ve zaman seninle konuştuğunda,
İpe diziliyordu.
Altın kâsede içilen su gibi azizdin,
Yemin ettirirdin.
Artık tek isteğim;
‘Yemin ederim senden sonra hiç bir şey düşünmemek’.
Aklımı soğuk dehlizlerde unutmak.
Durum ortadaydı boylu boyuna uzanmış yalnızlığım,

Yazdığım öykü de ölecekti.