Lost In My Own Story

Jasmijn is een doodgewoon meisje van 15 jaar, totdat alles anders word...

Wanneer jasmijn een nacht alleen thuis is en er wordt ingebroken loopt ze de inbrekers tegen het lijf...
"Kop houden jij!" In mijn ooghoeken zie ik iets glinsteren. Een mes?
Ik voel iets scherps tegen mijn rug. "Auw je doet me pijn!" "Ja en als je niet zegt waar je vader is gaat dit nog veel meer pijn doen!" Schreeuwt de dikste van de twee. "I..ik ik wwweet het niet"stotter ik. Ik wordt harder tegen de muur gedrukt. "Ik weet echt niet waar hij is!" Schreeuw ik nu. Het mes wordt in mijn rug geduwd. Ik wil het uit schreeuwen van de pijn, maar er komt geen geluid uit mijn keel. Ik voel hoe er een straaltje warm bloed langs mijn rug naar beneden loopt. "Hij zei dat hij op zakenreis ging, meer weet ik echt niet. Laat me los! Asjeblieft!" Schreeuw ik.

Als Jasmijn er dan ook nog achter komt dat haar vader een soort spion is geweest (Misschien denk je dat dat cool is ofzo, maar een real-life spion heeft geen Superman pak en zelfs geen overwinnings tune.) lijkt haar hele wereld in te storten.
Haar hele leven licht overhoop en Max, de jongen met de groene ogen, maakt het alleen nog maar erger. Gelukkig is er altijd nog Melissa; haar beste vriendin met haar rare gevoel voor humor, die haar altijd weet op te vrolijken. Maar als Jasmijn ook nog Melissa lijkt te verliezen weet ze het echt niet meer...