Never Be Alone (EDITING)

Highest rank: #8 Filipino Teen Fiction

I'm not that actually 'masungit' actually friendly, palangiti, tawa ng tawa , sobrang saya ko pag kasama ko yung family ko at mga kaibigan ko ganyan ako dati, pero ngayon wala pa ata sa sampung tao ang kinakausap ko, lahat kase iniirapan ko, sinusungitan ko. Bakit ako nagkaganito? It just happen in one snap ONE SNAP my everything turns to nothing, they left me .
I have this man who is always there for me the one comforting me in those times when I lost my family but then one day he needs to leave for his family I know they need him.
I need to live for my self just myself alone. It turns out that I didn't talk to anyone except for school activities that I need also to communicate to them but just the school stuffs.
Then one day may isang epal na nangtrip sakin, araw araw nya akong binibigyan ng sakit ng ulo sa mga kayabangan nya sobra!

"hoy! bakit ang sungit mo?!" tanong nya habang habol habol nya ako pinagtitinginan na din kami
"hoy kadin! pake mo ba?" sagot ko pabalik epal talaga hindi na nga pinapansin
"crush mo ko no?" natigilan ako sa muli nyang tanong hinarap ko sya
"kapal din ng pagmumukha mo eh no? napakayabang mo!" pagkatapos ko yung sabihin agad akong tumakbo ng mabilis
nadinig ko pa yung nakakainis nyang tawa busit lang talaga!

araw- araw kaming nagsisigawan pero isang araw akala ko bwebweltahan na naman nya ako ng mga kayabangan nya na hinintay pa nya ko sa labas ng classroom ko
"ano!"
walang imik kaya iniwan ko na pero bigla nyang hinawakan yung braso ko
"Sungit manliligaw ako!" hindi ko alam kung isa sa mga trip nya to oh ano.