EFRAH

'Hey Suskun.' diye seslendi Yeni. Hala yürümeye devam ediyordum. Açıkçası söyleyeceği hiç bir şey umurumda değildi artık. Beni düşürdüğü durumu illa ki ona ödetecektim. Ama her şeyin bir zamanı var. Yavaşça ve sakince o zamanın gelmesini bekleyecektim.
'Sana diyorum Efrah.' diyerek kolumdan çektiğinde yüzüm çenesine çarptı. İlk defa bana adımla seslenmişti. Sakin kalmayı umut ederek acıyan alnımı ovaladım. Sızlıyordu. Ellerimi alnımdan çektiğimde gözlerinin üzerimde olduğunu hissediyordum. Hala ona bakmıyordum. Ondan nefret eden duygularım ben daha bir şey hissedemeden yerlerini almışlardı. Hadi ama, onu önemsemiyorken ondan nefret etmem doğru değil.
'Bu kadar üzüleceğini düşünmemiştim.' dedi tıslayarak. Ne demek düşünmemişti. Eski anılarıma geri dönüp, onların içinde kaybolmuştum ben. Tam bir geri zekalı! Her zaman yaptığım gibi söylediklerine cevap vermeden arkamı dönmek için bir hamlede bulundum. Ama bileğimi sıkması buna engel oldu. Ve ardından ekledi 'Bu sefer susmayacaksın Efrah. Bu sefer konuşacaksın.'