Bir bedenin yanışına belki de binlerce kez tanık oldum. Yanan bedenlerden geriye kalan külleri de bilirim.
İşte biz, o külleriz.
Soluğumuzdaki alev, yaşamın ve ölümün sembolüdür.
Bedeni ve ruhu parçalara ayıran, onu yakan ve geriye sadece küllerini bırakan...
Küller alevin izleridir. Gözlerin ruha attığı imzalar gibi.
Küller, ruhun kalemidir. Darbeleri sert ve yumuşak, acı dolu ve seven.
Alev ruha kendinden verir, kül ise sömürür ruhun özünü.
Oysaki küller bahşeder ikinci bir hayatı.
" Başka hayatları ancak ölü birinin külleriyle diriltebiliriz. Benim hikayem ölü bir hayata yaşam vermekten ibaret."