DERİN DENİZ

İnsan herşeyi istemeyi hiçbir istediği olmadığı zaman bırakır. Ben bu konuda baya kıdemliyim. Mesela ben en çok onun beni sevmesini istedim. Öyle bir istedimki yaşamakdan çok. Nefes almakdan çok. İşte tam da burada vazgeçmiş bulunuyorum. Baktım olmuyor bende istemeyi bıraktım. Keşke onu sevmeyi bırakmakta bu kadar kolay olsaydı. Hiç bir dileğim olmadan uzaktan onu izlemeye başladım. O ise etrafındaki kız sürüsünden memnun olmalıydıki yani bir katılımcı istemedi. Görmedi. Bakmadı. Duymadı. Hissetmedi. Bir süre sonra bende hissetmeyi bıraktım. Bende kör bende sağır oldum. Sadece onu görür onu duyar onu hisseder oldum. O bende değilse ben onda olurum dedim.Onun yokluğu üşütüyorsa bende onun yokluğunu hissetmemek için tamamen o olurum dedim. Ama hiçbir zaman burnumun soğuktan kızarmış hali geçmedi. Hala üşüyordum. Hatta bu soğuk daha fazla titretiyordu. Onda olmak onu hissetmek istiyordu. Onda olmak sadece olmakla bitmiyordu. Ben kendimi kaybettim. Kaybolduğum yer ise onun adresiydi.