"Hayal kurmayı öğrendim ben de, mavisi eskimiş gökyüzünde " Gökyüzüne doğru baktı son kez. Aklında çocukluğu vardı. Kurduğu hayaller, mutlu bir yuva, sıcacık bir ev... Ne kadar da basit geliyordu kulağa . Başkaları için bunlar komik ve aptal düşüncelerden ibaretti belkide. Bu düşünceler üzerine kurulmuş hayatı bunların bir tanesi bile gerçekleşmeden son bulacaktı. Hayat artık anlamsız bir zaman kaybıydı onun için... Gözlerini güneşe dikti. İnadina bir saniye bile ayırmadı gözünü. Hemen dolmaya başlamıştı gözleri. Bunu bahane edip dökülüverdi yaşlar birer birer. Bir süre ağladı. Ama sevmezdi ağlamayı, hiç sevmezdi. Söz vermişti kendine ağlamamak için. Gerçi verdiği hiç bir sözü tutmamıştı ki . Tutamamıştı... Zaman çok hızlı akıyordu. Ne kadar süresi olduğunu merak edip saatine baktı. Tamı tamına bir dakikası vardı. Kendine ayırdığı yaşam bu kadardı. Her zaman ki gibi verdiği sözü yine tutmayacaktı...
1 part