Gülümse...

Gül... Gülmek güzeldir, hem de çok güzel. Ne kadar çok gülersen ömrün bir o kadar uzun olur derler. Hep gülmeni dilerler, hiç bir zaman yüzünden gülümseme eksik olmasın diye öğütler verirler. Ama gülmek için sebep gerek. Bunu da hiç kimse düşünmez. Gülmek insanın içinden gelmelidir. Gelmediyse zorluyorlar fakat o içten, gerçekçi gülüşe benzermi hiç. Gülüşün bir çok növü vardır: gerçekçi, içten, yalancı, mecburi ve bunlara benzer başkaları. Ben senden sonra gerçekçi gülüşü unuttum. Hep yalancı, mecburi gülüşlerim var artık. Sen bana gülmek sana yakışıyor, hep gül , ama bensiz gülme derdin. Bende senin bu sözüne öyle şey mi olur, sen olmasan bile gülerim derdim. Ama sen doğruymuşsun meğer. İnan bana sen gittiğinden bu yana ben gülmez oldum. Hakikatende gülüşlerim sebebi senmişsin. Hem senin , hem de gülüşlerimin geri dönmesini isterdim. Ama ne fayda, istemekle hiç bir şey olmuyor ne gülüşlerim geri dönüyor ,ne de sen. Bir daha ne zaman gerçekçi gülerim belli değil.