yasayan bir ölünün gülen düşleriyim...

Sökülüyor dikişler...
Müdafaasını yapamayan sen,
Sabrın kendi kendini çatlatan ben...
Cesur bir hereket ve acımasız,
Kaybet kendi kendini ve sus!
Bir yüz ki bakınca donduran. Ama gözlerde ki şu ateşte neyin nesi?
Sıkıştırılmış her eylem şimdi bir çatlakta sızıntı yapıyor...yapiyor da şu sabır taşını çatlatan kimdi? Kimdi sırtını şu kayaya sırtını yaslayan aciz? Kimdi şu omurgama yaslanan kişi? Bütün kemiklerimin sesini sana duyuran? Birtek seninle anlaşılan aynanın yansıması. Ve koca bir şehir taşrasında yasayan bir ölünün gülen düşleriyim... kurak bir delta mıyım yüzünün belirgin cizgilerinde? Hesabı bu denli ağır bir yaşamın hiç kabut tutmayan dikişleri miyim? Terkediyor ayaklarım tüm yolları, sızıntılar, çatlaklar, yıkımlar, Musa mıydı denizleri ikiye ayıran? İsa mıydı çarmıha gerilen? Muhammed miydi taşlanan? Sırtıma yaslanan kimdi? Peki şu omurgamı çatlatan kimdi? Şu çığlıkları koparan hadsiz? kimdi içimde enkazlara dönüşen? Mükemmel bir Yaratıcı'nın kusurlu bir parçası gibi